Rozdział 9

A/N:

Przepraszam, rozdział jest krótki, ale chciałam zawrzeć tu tylko jeden wątek, aby w następnym (już ostatnim) rozdziale wszystko ładnie zakończyć.

Zdecydowałam, że następnym moim opowiadaniem, które zamieszczę na blogu, będzie HWY (a od czego to skrót dowiecie się niebawem), które ma sześć rozdziałów i naprawdę postaram się pisać je dłuższe. Zobaczę, jak to jeszcze wyjdzie, ale wiem, że muszę ostro wziąć się do roboty.

Jako, że jest to już przedostatni rozdział, naprawdę proszę każdego, kto to czyta o komentarz. Nie musi być wymyślny, chcę po prostu wiedzieć, że czytacie, ponieważ na samym twitterze informuję piętnaście osób, a bloga obserwuje jeszcze więcej. Niestety opinii od połowy z was nie otrzymuję i zastanawiam się, czy w ogóle odwiedzacie tego bloga.

edit: Przypominam, że zawsze możecie pisać do mnie na twitterze. O czym tylko chcecie, kiedy tylko chcecie :) x

muzyka

9.

Harry przebiegł ręką wzdłuż twarzy. Była sobota, godzina czternasta, a on dopiero wygrzebywał się z ciepłego posłania.

Tak bardzo nie chciało mu się ruszać z łóżka, ale wiedział, że w końcu będzie musiał. Wygramolił się z pościeli i zszedł do kuchni. Wprost umierał z głodu. Otworzył lodówkę, szukając czegokolwiek zjadliwego i skończył z jogurtem w ręce. Z szuflady zabrał jeszcze łyżeczkę i usiadłszy na stole zaczął pochłaniać swoje późne śniadanie.

Po posiłku, nadal głodny, poszedł do łazienki, szurając nogami po podłodze. Był zbyt zmęczony, by je podnosić. Stanął przed lustrem i aż wzdrygnął się na widok swojego odbicia. Zdjął ubrania i wziął letni prysznic, który nieco go orzeźwił i rozbudził. Przez głowę przemknęło mu wspomnienie ostatniego wieczora spędzonego z przyjacielem. Przypomniał sobie wyraz twarzy Louisa, gdy wpatrywał się w zdjęcie. Sposób, w jaki zmarszczył brwi w lekkim zakłopotaniu, głęboko nad czymś myśląc, po czym jakby nigdy nic, odrzucił fotografię, jakby było to coś zupełnie nieistotnego. Może tak było?

Oczywiście dopóki Louis nie dowiedział się całej prawdy.

To, co czuł, będąc blisko Louisa, równało się z uczuciem, którym kiedyś darzył Liama. Przerażał go fakt, jak bardzo reakcje jego ciała na dotyk i obecność przyjaciela przypominały mu tamte czasy.

Liam zawsze się o niego martwił, był bardzo opiekuńczy i powtarzał, że najważniejsze jest szczęście Harry’ego. Że nic więcej nie ma dla niego znaczenia. Więc dlaczego to tak zakończył? I dlaczego jego spojrzenie było przepełnione tak ogromną dozą cierpienia?

Oraz ostatnie, lecz nie mniej istotne: dlaczego Harry, myśląc teraz o Liamie, nie czuł kompletnie niczego?

Nie, Harry skarcił się w myślach. To nie była prawda. Całe jego wnętrze przepełniało się jednym uczuciem, do którego tak bardzo nie chciał się przyznać.

Ulga.

Nie wysłuchał Liama, odtrącił go i tym samym całkowicie zerwał z nim jakikolwiek kontakt. Nie chciał mieć z nim już nic wspólnego. A czy to oznaczało, że już go nie kocha? Że w końcu udało mu się z tego wyleczyć? Ale przecież miłość trwa, bez względu na wszystko. Nie można się tak po prostu odkochać; Harry był tego świadom, aczkolwiek, jeżeli tak właśnie się stało, to mogło oznaczać tyle…

- … że tak naprawdę nigdy go nie kochałem – wymamrotał, nie przejmując się nadal spływającą po jego twarzy wodą. – Nie kocham go. Nie kocham i nigdy nie kochałem – zapewnił, teraz już nieco głośniej. Poczuł, jakby właśnie od czegoś się uwolnił. Jakby niewidzialny łańcuch, zaciśnięty na jego sercu właśnie całkowicie zniknął.

Wyszedłszy z kabiny, lekko wytarł się ręcznikiem i po raz kolejny spoglądając w lustro stwierdził, że najwyższa pora, by się ogolić.

Odnalazł maszynkę i rozsmarował piankę do golenia na skórze. Kilka razy przesunął ostrzami po twarzy. Zatrzymał maszynkę w połowie drogi po swoim policzku. Na chwilę zawahał się, ale zapanował nad swymi ruchami i powrócił do poprzedniej czynności. Powstrzymał ogromną chęć jak najszybszego przyciśnięcia ostrza do skóry i przeciągnięcia nim po całej długości nadgarstka. Oraz chęć powtarzania tej czynności aż do utraty świadomości.

Opłukał twarz i stwierdził, że czas rozpocząć dzień.

Owinięty w pasie ręcznikiem, udał się do pokoju po ubrania. Założył czyste bokserki, czarne rurki i narzucił na siebie niebieską koszulkę. Cały czas powtarzając sobie nie kocham go w myślach. Schodząc po schodach, usłyszał dzwonek do drzwi. Przyspieszył kroku, by po chwili je otworzyć i zostać przywitanym przez szeroki uśmiech swojego przyjaciela. Nie mogąc się powstrzymać, chwycił rękę Louisa i szybko wciągnął go do domu.

- Zawsze witasz mnie tak sa…

- Boo Bear! – krzyknął Harry. - Nareszcie zrozumiałem! – dodał, rzucając się na szyję przyjacielowi i mocno go przytulając. – Zrozumiałem Lou. Późno, ale zrozumiałem!

- Ale co takiego zrozumiałeś Haz? – spytał Lou, śmiejąc się i objąwszy młodszego w pasie, mocno go do siebie przycisnął.

- Zrozumiałem, że wcale… - urwał. – Nie mogę ci powiedzieć, nie teraz. Później, dobrze? – spytał, zacieśniając uścisk na karku starszego i praktycznie się na nim uwieszając.

- Ale mogę cieszyć się z tobą?

- Pewnie.

- Taaaak! – wykrzyknął Louis, podnosząc Harry’ego i kilka razy okręcił się wokół własnej osi. Trwali w takim uścisku jeszcze kilka dobrych minut, dopóki w holu nie rozbrzmiało głośne burczenie, dochodzące z żołądka Stylesa.

- Idziemy coś zjeść? – wymamrotał w ramię przyjaciela.

- Dwa razy nie musisz pytać, jedzenia nie odmawiam – zaśmiał się Lou i oboje powoli się od siebie odsunęli. Harry bez namysłu chwycił rękę Louisa w swoją i pociągnął go w kierunku kuchni. Stanęli przed lodówką, gdy Harry przypomniał sobie, że jest praktycznie pusta. Do tego uświadomił sobie, że nadal trzyma rękę przyjaciela i zażenowany całą sytuacją chciał ją puścić.  W tej samej chwili Tomlinson ścisnął mocniej jego dłoń i posłał mu radosny uśmiech, który obejmował również jego cudowne, niebieskie oczy.

- Trochę tu pusto masz – stwierdził, spoglądając do wnętrza lodówki, po czym spuścił wzrok na ich splecione ręce i zaczął lekko pocierać kciukiem grzbiet dłoni przyjaciela.

- Zupki chińskie? – spytał Harry. Lou pokiwał głową z aprobatą i oboje podeszli bliżej szafek. Z jednej z nich Harry wolną ręką wyciągnął dwa opakowania, podczas gdy Louis jedną ręką napełnił czajnik wodą. Oboje spojrzeli najpierw na opakowania, a później na siebie, uświadamiając sobie, że to się nie uda i niechętnie puścili swoje ręce. Szybko poradzili sobie z otworzeniem paczek i wsypaniem klusek oraz przypraw do misek, nie zamieniając ani jednego słowa.

Czekając, aż woda się zagotuje, Harry usiadł na stole, jak to już miał w zwyczaju, a po chwili dołączył do niego i Louis. Oboje podparli się rękoma i Harry, spuściwszy wzrok zauważył, jak blisko siebie się znajdują.

- Lou? – wymamrotał, unosząc mały palec i przesuwając nim delikatnie po ręce przyjaciela.

- Hmm? – odpowiedział Louis, również spuszczając wzrok i ponownie łącząc ich dłonie w uścisku.

- Już nic – odparł Harry z szerokim uśmiechem, czując, jak Tomlinson splata ze sobą ich palce i uświadamiając sobie, że tak zarówno irytującego, jak i przyjemnego łaskotania w brzuchu nie czuł nawet w obecności Liama.

I wtedy był już wszystkiego pewien.