Rozdział 8

A/N:

Od czego zacząć… Dziękuję za wszystkie miło komentarze i ciągłe podbijanie statystyki! :)

Ostatnio ostro wzięłam się za siebie i muszę wam powiedzieć, że szykuję dwa projekty! Musicie mi wybaczyć, będą krótkie (jeden na 5 rozdziałów, drugi na około 7, może 8), ale nie jestem dobra w rozpisywaniu się, a i nie jestem pewna, czy będę miała czas.

Wiecie, Dejv to kujon, będę musiała się uczyć :D

Coś więcej o przyszłych opowiadaniach napiszę przed rozdziałem dziewiątym.

Znów proszę każdą osobę, która czyta ten rozdział o zostawienie jakiegokolwiek komentarza :) x

Przypominam jeszcze, że zawsze możecie do mnie pisać na twitterze. O czym tylko chcecie – piszę to całkowicie szczerze. Zawsze jestem tam dla was i postaram się pomóc :D xx

Nie przedłużając, oto ósmy rozdział:

muzyka

8.

- Przepraszam, zamyśl…

- Harry? –przerwał mu aż nazbyt znajomy głos. Nie musiał unosić głowy, aby wiedzieć, kto właśnie przed nim stał. W jego głowie zapanowała totalna pustka. Jakiego wielkiego musiał mieć pecha, by wpaść akurat na Liama? Na tego, przez którego jego życie legło w gruzach? W tej chwili nic nie miało sensu. Żadne wyjście z tej sytuacji nie wydawało się wystarczająco słuszne. Powoli uniósł głowę, napotykając pełne bólu spojrzenie Liama. Stał za blisko. Harry czuł jego zapach. Bijące od niego ciepło. To nie było dobre w żaden możliwy sposób. – Harry, słuchaj, ja… - zaczął, ujmując rękę swojego byłego chłopaka. Przez ten kontakt Harry uświadomił sobie okoliczności zaistniałego stanu rzeczy. Cała sytuacja była niewłaściwa w każdym, nawet najmniejszym calu.

- Nie – stanowczo przerwał mu Styles. Sam nie wiedział, skąd w jego głosie znalazło się tyle jadu i asertywności. Wyszarpnął dłoń z uścisku chłopaka. – Myślę, że po prostu już się nie znamy, Li – wyjaśnił łagodnie i odszedł, opuszczając tego, którego  niegdyś uważał za najważniejszą osobę w swoim życiu.

Już nie.

Czuł, że pozostawia za plecami coś więcej. Cząstkę siebie, przepełnioną bólem i żalem. I wcale mu to nie przeszkadzało. A przy odrobinie szczęścia liczył na to, że ta już nigdy nie wróci.

Liam zdjął koszulkę i opuścił drużynę Stylesa.

Bezpowrotnie.

-

Harry zastanawiał się, dlaczego tak zwyczajnie jest w stanie leżeć teraz w łóżku i myśleć o tym, co wydarzyło się w szkole, jakby nie miało to najmniejszego znaczenia. Nie płakał. Nie czuł potrzeby wyżycia się na czymkolwiek. Nie uderzał głową w ścianę do utraty przytomności.

Leżał.

Leżał i nie zadawał sobie bólu.

I wcale nie czuł się z tym źle. A to oznaczało, że coś jest ewidentnie nie w porządku. Nie cierpiał i uważał, że to złe; że powinien. Ponieważ jeśli nie cierpiał, nie czuł się do końca sobą. Z takimi myślami, Harry sięgnął do szuflady po żyletkę. Szybko przyłożył jej ostrze do nadgarstka i wykonał długie, głębokie cięcie. Ciągnęło się przez kilka centymetrów po całej długości nadgarstka. Poczuł przeszywający ból, a na jego twarz wkradł się szeroki uśmiech satysfakcji.  Tyle mu wystarczyło. Czuł się, jakby przywrócił równowagę na całym świecie. On cierpiał, a wszyscy byli szczęśliwi. To było dobre, tak było najlepiej.

Louis dopiero miał się dowiedzieć, że Harry jest typem uzależnionego człowieka, którego powinno się stale kontrolować. Wystarczył najmniejszy gest, aby wyprowadzić go z równowagi. Jednocześnie sprawiając, by posunął się do drastycznych środków, aby ją przywrócić.

Cała ta sytuacja już dawno zamieniła się w coś poważnego i Louis był tego świadom. Wiedział, że to nie jest normalne. I pragnął to naprawić.

Ale czy był w stanie to zrobić, zanim będzie za późno?

-

Harry sam nie dowierzał temu, że właśnie siedział pod drzwiami, oczekując jakiegokolwiek odgłosu sygnalizującego nadejście przyjaciela.

Czekał. Tęsknił.

Tak absurdalnie i paradoksalnie tęsknił za chłopakiem, którego widział zaledwie kilka godzin temu. I uważał to za coś kompletnie niedorzecznego, ponieważ nie był jeszcze świadom, jak wiele chłopak w czerwonych rurkach zmienił w jego życiu. I jak wiele jest wstanie jeszcze zmienić.

I kiedy usłyszał czyjeś kroki po drugiej stronie drzwi, zignorował ciepło rozlewające się po całym jego ciele, wstał z podłogi i szeroko je otworzył. Przywitał go nieco zakłopotany, aczkolwiek nadal zadziorny uśmieszek Louisa.

- Czekałeś za drzwiami? To trochę przerażające – wymamrotał.

- Och, zamknij się Boo Bear – odpowiedział Harry, wciągając Louisa do swojego domu. – Dowcipniś – dodał pod nosem, już bardziej do siebie. Po chwili poczuł palce Louisa, wbijające się w jego bok.

- Uważaj, jak się odnosisz do starszych!

- Bo co? – odpowiedział Harry, również lekko dźgając palcem przyjaciela.

- Nadchodzi twój koniec, Styles – wysyczał przez zaciśnięte zęby Lou, chwytając się za bok, jakby właśnie otrzymał śmiertelne obrażenie i posyłając Harry’emu mordercze spojrzenie. – Masz trzy sekundy.

Nie tracąc czasu, Harry pobiegł schodami w stronę swojego pokoju. Kiedy był w połowie drogi, usłyszał krzyk czas minął, więc improwizując, wpadł do pokoju i szybko zatrzasnął się w szafie. Usłyszał kroki na schodach i charakterystyczne skrzypnięcie drzwi. Przycisnął obie dłonie do ust, aby Lou nie usłyszał jego dyszenia.

- Wiem, że tu jesteś, Curly! – krzyknął Louis i zauważył, że drzwiczki szafy lekko się poruszyły. Bingo. Aby zbyt szybko się nie zdradzić, zajrzał jeszcze pod łóżko i w kilka kątów. W końcu podszedł powoli do szafy, udając, że ogląda rzeczy porozstawiane na półkach. Usłyszał cichy szmer w szafie i już był wszystkiego pewien. Szybkim ruchem otworzył ją i widząc jak Harry wytacza się na podłogę, doskoczył do niego z okrzykiem bojowym i usiadł okrakiem na jego biodrach. – Ninja to ty nie jesteś – powiedział z zadziornym uśmieszkiem.

- Złaź ze mnie, grubasie! – krzyknął Harry, machając nogami. W końcu wycelował jedną z nich prosto w drzwiczki szafy, przez co ta zatrzęsła się i na chłopaków spadło kilka książek i kartonów.

- Harry! Chcesz mnie zabić zawartością swojej szafy?! Tego się po tobie nie spodziewałem – krzyknął Tommo z szerokim uśmiechem na twarzy.

- To wcale nie zmienia faktu, że nadal mnie zgnia…

- Co to? – przerwał mu głos przyjaciela, podnoszącego z podłogi drewnianą ramkę ze zdjęciem. Przedstawiało Harry’ego i jakiegoś chłopaka, splecionych w szczelnym uścisku, szczęśliwych i uśmiechniętych, siedzących na ławce. Tętno Harry’ego przyspieszyło. Zupełnie zapomniał o tym zdjęciu, ale wystarczył widok ramki, by wszystkie wspomnienia powróciły.

- To… - przełknął głośno ślinę. – To ja i Liam – wymamrotał.

Louis przypatrywał się zdjęciu jeszcze przez chwilę, czując nieprzyjemny ucisk w żołądku. Po krótkim czasie odrzucił ramkę na bok i wymuszając uśmiech, zwrócił się do Harry’ego.

- Jakieś ostatnie życzenia? – spytał i nie czekając na odpowiedź, zaczął łaskotać młodszego chłopaka. Przerwał dopiero po, już którymś z kolei, uderzeniu otrzymanym w brzuch.

- O! Szelki! – mruknął Styles, uspokoiwszy oddech. Od śmiechu rozbolały go już żebra. Chwycił szelki Louisa w obie ręce, naciągnął je jak bardzo, jak tylko był w stanie i, zanim Tommo mógł zareagować, puścił. Tomlinson wydał z siebie zduszony jęk i spojrzał na Stylesa nienawistnym wzrokiem.

- Kutas – wymamrotał, łapiąc oddech i pocierając bolące miejsca na klatce piersiowej.

- Co powiedziałeś?

- Że jesteś kutasem – chwycił dłonie Harry’ego w jedną rękę i przygwoździł je do ziemi.

- Ty kupo mięcha! – krzyknął ze śmiechem Styles, próbując wyszarpać się z uścisku, który Lou tylko bardziej zacieśnił.

Nadgarstki, przeszło mu przez myśl. Podążył wzrokiem wzdłuż ramion Harry’ego. Młodszy, wiedząc, do czego to doprowadzi, teraz już nie na żarty zaczął się denerwować.

- Lou, nie – zdołał wymamrotać. Wzrok Tomlinsona spoczął na nadgarstku przyjaciela. Oboje zamarli w bezruchu, a uścisk na rękach Stylesa powoli zaczął się zwalniać.

Oczy Harry’ego zdążyły już zajść łzami. Jak mógł być tak głupi i o tym zapomnieć? Podparł się na łokciach i usiadł, gdy Lou zsunął się z jego bioder i usadowił na udach. Harry’emu przebiegło przez myśl, że mógłby się przyzwyczaić do siedzenia w takiej pozycji, co było dość niedorzeczne w obliczu zaistniałej sytuacji, więc szybko się za to skarcił. Poczuł ciepłą dłoń na swoim policzku i kilkakrotnie zamrugał, a łzy poczęły wyżłabiać słone ścieżki na jego twarzy. Louis czule otarł kilka z nich i spojrzał na Harry’ego z ogromnym bólem w oczach, przez co płacz Harry’ego jeszcze bardziej przybrał na sile. Nigdy nie chciał ranić nikogo poza sobą, a już na pewno nie Louisa. A właśnie to się działo.

- Słuchaj, Harry – zaczął Louis łamiącym się głosem – nie wiem, dlaczego to robisz. Wiem, że ktoś cię skrzywdził i wiedz, że gdybym się dowiedział kto, mógłbym nie do końca za siebie ręczyć. Nie chcesz mi powiedzieć, rozumiem. Może niewystarczająco jeszcze mi ufasz i rozumiem to. Widzę, że się starasz i naprawdę to doceniam, ale chcę, żebyś przestał. Nie możesz siebie krzywdzić, to nie jest w porządku. – Teraz ujął twarz Stylesa w obie dłonie, nakierowując jego zaszklone oczy na siebie. – Tym bardziej nie chcę, abyś cokolwiek przede mną ukrywał. Nie jestem głupi, widzę, że masz poparzone ręce i to wcale nie za sprawą oleju z frytek. Nie chcę, abyś mnie okłamywał. Chcę, abyś mi zaufał, ale nie mam zamiaru do niczego cię zmuszać. Po prostu tak cholernie mi na tobie zależy i nie chcę, aby coś ci się stało. Nie potrafię żyć z myślą, że się krzywdzisz, a ja nie mogę z tym nic zrobić. To naprawdę nie jest w porządku, zrozum. Musisz z tym skończyć, dobrze? Dla mnie? Proszę? – spojrzał głęboko w jego zielone tęczówki, doszukując się jakiegokolwiek znaku zgody lub zrozumienia. Styles lekko kiwnął głową, po czym spuścił wzrok. Louis zabrał ręce z jego policzków, mocno go przytulając i przesuwając się wyżej na jego udach, by całkowicie zlikwidować dystans pomiędzy ich ciałami. Harry zaczął łkać i pociągać nosem, gdy oparł czoło o obojczyk przyjaciela, a ręce zacisnął na materiale koszulki na jego plecach. Wewnętrzna blokada jakimś sposobem ustąpiła i stwierdził, że to jest właśnie ta chwila.

- O-on mnie z-zostawił. Bez s-słowa. Po prostu stwierdził, że m-musimy pogadać i już więcej się n-nie od-dezwał. Tak bardzo go kochałem. Bez n-niego jest tak pusto. Byliśmy razem trzy lata, pieprzone t-trzy lata, a on mnie z-zostawił jakby nigdy nic nas nie ł-łączyło. I ostatnio wrócił. Myślał, że n-nadal go kocham. Ale ja go już nie chcę. – Na krótką chwilę przerwał, zacieśniając uścisk na koszulce przyjaciela. – N-nie chcę być znów sam, L-lou. To t-tak bardzo boli. Nie zostawiaj mnie, B-boo. Ja przestanę, ale proszę, n-nie zostawiaj mnie. B-błagam – wyjąkał, cały czas łkając i sporadycznie pociągając nosem, trzymając Louisa mocno, jakby bał się, że starszy zaraz odejdzie. Tak jak zrobił to Liam.

- Nigdzie się nie wybieram, Harreh. Nie zostaniesz sam, przyrzekam.  Poradzimy sobie, razem damy radę – powiedział łagodnie Louis, kwitując swoją wypowiedź czułym pocałunkiem, złożonym na prawym obojczyku przyjaciela.