Rozdział 10

A/N:

Dobrze, więc od początku.

Jak wiecie, jest to ostatni rozdział Torn. Nie, kontynuacji nie napiszę. Nie, nie napiszę drugiego zakończenia. Takie właśnie miało być od samego początku i nie zmieniajmy tego :) Nasza krótka ‘przygoda’ (Dejv, jesteś taka zabawna) z Torn zostaje bezpowrotnie zakończona.

Może to na tyle przed rozdziałem. Pod nim czeka na was moja druga notka.

Dodam jeszcze tylko, że nie jestem z tego zadowolona w takim stopniu, w jakim chciałabym być.

Polecam włączyć muzykę! x

muzyka

10.

Wyszedłszy z domu, zatrzasnął za sobą drzwi i przekręcił klucz w zamku. Odwrócił się na pięcie, a zimne powietrze uderzyło jego policzki. Od samego rana padało, a teraz zbierało się na całkiem porządną ulewę. Wtulił nos w bluzę i zarzucił kaptur na loki. Udał się chodnikiem według instrukcji Louisa. Nigdy wcześniej nie był u niego w domu i musiał szczerze przyznać, że nie miał bladego pojęcia, gdzie się on znajduje. W taką pogodę i z jego orientacją w terenie będzie wielkim wyczynem, jeżeli zjawi się u niego w ciągu najbliższych kilku godzin.

Myśl o tym, że mieszkał w Londynie dosłownie od zawsze, a znał tylko swoje sąsiedztwo, była nieco przytłaczająca.

- Powodzenia, Styles – wymamrotał sam do siebie, kiedy rozlało się na dobre.

-

Louis siedział na kanapie i wpatrywał się w ekran wyłączonego telewizora. Harry powinien był być tu już godzinę temu. Próbował do niego dzwonić kilka(naście) razy, wszystko na nic. Nie wiedział, co ma ze sobą począć, dlatego zwyczajnie siedział w miejscu i nie robił kompletnie nic. Cóż, wtedy takie zachowanie wydawało mu się całkowicie logiczne.

W końcu usłyszał coś na kształt pukania do drzwi, co każdy człowiek o zdrowych zmysłach zwyczajnie by zignorował, o ile miałby na tyle czuły słuch, by w ogóle takowy dźwięk usłyszeć. Wstał i postanowił to sprawdzić. A przypomniawszy sobie o fakcie, że Harry powinien był się zjawić już wieki temu, niemal rzucił się do drzwi frontowych. Otworzył je, a zimny wiatr otulił całe jego ciało, aż zadrżał. Szeroko rozwarł usta, widząc przed sobą kompletnie przemoczonego i zziębniętego chłopaka. Na jego policzkach pojawiły się ogromne, dorodne rumieńce, z loków, przyklejonych do czoła, woda ciekła niemal ciurkiem, a jego zwykle piękne, różowe usta przybrały sinej barwy i Harry nie potrafił opanować ich drżenia. Louis chwycił jego bluzę i dosłownie wciągnął go do swojego domu, jak uprzednio zawsze robił to Harry, bez słowa zamykając drzwi. Przez krótką chwilę wpatrywali się w siebie w ciszy. W końcu Harry ruszył dwa kroki do przodu i znalazłszy się przy przyjacielu, oparł czoło o jego ramię, wdychając znajomy zapach Louisa.

- Jesteś mokry – stwierdził spostrzegawczo Tomlinson, przytulając przyjaciela, jakby kompletnie zapomniał o tym, co właśnie powiedział. Po krótkim czasie, Harry wyplątał się z jego objęć i został przez niego pociągnięty w pewnym kierunku. I jak się po chwili okazało, szli do łazienki. Lou podał Harry’emu ręcznik. - Wycieraj się i rozbieraj, a ja przyniosę ci coś suchego.

-

Po upływie około dziesięciu minut, Harry wszedł do kuchni i usiadł na jednym z krzeseł przy stole, obserwując odwróconego do niego tyłem Louisa. Ten, wyczuwając czując czyjąś obecność, przeskanował wzrokiem kuchnię, aż jego spojrzenie zatrzymało się na Harrym. Miał na sobie jego ulubioną bluzę z Jacka Willisa i ten widok przyprawił go o delikatne łaskotanie w  podbrzuszu. Czekając, aż woda na herbatę się zagotuje, skierował swoje kroki do salonu, posyłając chłopakowi ciepły uśmiech i przebiegając ręką przez jego jeszcze wilgotne loki, gdy przechodził obok. Po chwili wrócił z kremowym, puchatym kocem, stanął za przyjacielem, lekko się pochylił i otulił go nim, obejmując jego szyję.

- Dziękuję – wychrypiał Harry, po czym lekko odchrząknął, by doprowadzić swój głos do stanu używalności.

- Nie ma za co, Curly – odpowiedział Louis, wypuszczając go ze swego objęcia, po czym odszedł, by dokończyć robienie herbaty.

-   muzyka

Siedzieli na kanapie, oglądając film, jak to mieli już w zwyczaju. Z tą różnicą, że tym razem znajdowali się w domu Louisa. Tomlinson obejmował przyjaciela i bawił się jego bluzą, w wolnej ręce trzymając kubek ciepłej herbaty. Harry przytulał się do ciepłego ciała przyjaciela z głową spoczywającą na jego ramieniu, lekko zadartą do góry, by mógł dokładnie studiować każdy cal jego idealnej twarzy. Poprawił się, podciągając wyżej na sofie i wygodniej układając głowę na ramieniu przyjaciela. Zacieśnił swój już i tak niedźwiedzi uścisk na jego torsie (Louis nie narzekał) i, nadal wpatrując się w jego twarz, przeciągnął swym zimnym nosem wzdłuż linii jego szczęki. Louis lekko zadrżał na ten dotyk, ale po chwili zamruczał z aprobatą, co zachęciło Harry’ego do powtórzenia uprzedniej czynności. W końcu począł lekko trącać nosem szczękę Louisa, aż ten wymruczał cicho jego imię i przechylił głowę, by na niego spojrzeć.

Siedzieli teraz, wtuleni w siebie pod jednym kocem, Harry z głową na ramieniu przyjaciela, zadzierający ją do góry, by móc lustrować go wzrokiem, Lou patrzący w dół na twarz Harry’ego, którą tak ubóstwiał.

Nie przerywając kontaktu wzrokowego, Louis odłożył kubek z herbatą na stolik obok, by po chwili teraz już wolną ręką, odgarnąć kilka nadal mokrych loków z oczu Harry’ego. Po tej akcji, ręka Louisa spoczęła z boku szyi przyjaciela, palcem pocierając linię jego szczęki i nadal w ciszy na siebie patrzyli.  Wzrok Tomlinsona przeniósł się z głębokiej zieleni na usta Harry’ego, jego wargi były teraz lekko rozchylone. Nim Louis zdążył odnaleźć się w zaistniałej sytuacji, pochylał się bardziej nad przyjacielem tak długo, aż poczuł, że ich czoła się stykają, a oddechy mieszają. Zaciągnął się miodowo-migdałowym zapachem Harry’ego i delikatnie wplótł palce w jego loki. Młodszy delikatnie uniósł głowę na tyle, by ich nosy na moment się o siebie otarły, a Louis cicho westchnął, niemalże w usta Harry’ego.

- Loueh – wymruczał ledwo słyszalnie Styles.

- Harreh – odpowiedział starszy.

- Ja… - zająknął się i głośno przełknął ślinę. – Słuchaj, ja myślę, że… - zaczął po raz kolejny. Fakt, że usta Louisa znajdowały się nie dalej niż trzy centymetry od jego w niczym nie pomagał. A wręcz przeciwnie. Wziął głęboki wdech, po czym wypuścił ze świstem całe powietrze z płuc. Po chwili znów odetchnął z nadzieją, że to pomoże. – Możliweżeciękocham – wymruczał na wydechu i Louisowi zajęło chwilę rozszyfrowanie wypowiedzi przyjaciela. Gdy zdał sobie sprawę z zaistniałej sytuacji, jego oczy się rozszerzyły.

- Co? – było jedynym, co udało mu się wyszeptać. Łaskotanie w jego podbrzuszu stawało się tak natarczywe, że wręcz zaczynało boleć.

- Ja… przepraszam. Zapomnij – uciął Harry, wyplątując się z objęć przyjaciela. Wstał z zamiarem opuszczenia domu oraz życia Louisa, gdy poczuł, że w jego oczach zbierają się łzy. Zdążył postawić zaledwie krok, zanim został brutalnie pociągnięty na swoje uprzednie miejsce.

- Nie – usłyszał dosadny ton przyjaciela.

- Ale dlacze…

- Bo cię kocham, kretynie – zaśmiał się Louis. Harry zamrugał kilkakrotnie, zanim doszło do niego znaczenie słów przyjaciela. Nim zdążył cokolwiek z siebie wykrztusić, został przyciągnięty bliżej Tomlinsona. Ułożył ręce na jego klatce piersiowej, czując jak jedna rękę przyjaciela wplata się w jego loki, a druga ciasno obejmuje go w pasie. Louis pochylił się, westchnął w usta swojego przyjaciela i czekał na zgodę. Harry lekko potrącił go nosem (a była to czynność, którą Lou zdążył już pokochać) i zacisnął ręce na jego koszulce. Otrzymawszy zgodę, Tommo delikatnie przechylił głowę i czule naparł na usta Harry’ego. Tyle wystarczyło, by w brzuchu Stylesa eksplodowało mnóstwo fajerwerków, a całe ciało zostało zalane przyjemnym, ciepłym uczuciem. Niewiele myśląc, młodszy przycisnął swoje wargi do wąskich ust Louisa i jęknął, gdy poczuł, że starszy pogłębia pieszczotę. Po chwili Harry był usadowiony na jego biodrach, oboje złączeni w pocałunku przepełnionym miłością, zaufaniem, zrozumieniem i wdzięcznością, gdy ich usta rytmicznie się ze sobą poruszały, jakby właśnie dla siebie zostały stworzone.

I jakby nigdy nie miały zostać rozdzielone.

A Harry po raz kolejny zapominał o swoim rozdarciu.

-

Wieczorem Harry odnalazł się, siedzącego na zimnej, wykafelkowanej podłodze w łazience, z głupawym uśmieszkiem przyklejonym do twarzy.

Miał Louisa. Kochał Louisa. A Louis kochał jego.

Był szczęśliwy.

A Liam zniknął z jego życia, już się nie liczył.

I wieczorem Harry odnalazł się, siedzącego w łazience z żyletką przyciśniętą do skóry nadgarstka.

Był szczęśliwy.

Odnalazł swoją miłość.

Wykonał kilka głębokich cięć.

I w końcu był szczęśliwy.

A/N:

No dobrze, więc tak po opowiadaniu. Co ja to miałam… ach, tak.

W sumie to na pewno o czymś zapomnę, ale co mi tam.

Końcówka jest taka, jak widzicie. Nie jestem do końca pewna, czy to happy end, czy nie. Whatever, co za różnica.

Obiecałam wam kolejne opowiadanie mojego autorstwa i oto ono – Here Without You. W ciągu najbliższych kilku dni pojawi się pierwszy rozdział i mam nadzieję, że będziecie czytać! :D

Oczywiście zapraszam również na mojego bloga z tłumaczeniami, który właściwie jest moim głównym blogiem, na którym znajdziecie wszystko, co może wam być potrzebne do szczęścia – Wanna Hold You.

Także tego, jeszcze sekret/niespodzianka/tajemnica/jakkolwiek jeszcze to nazywałyście, czyli to, na co większość z was czekała najbardziej. Przyznam, że jestem nieco przerażona.

Okej, więc rzecz w tym, że to opowiadanie nie do końca jest wymyślone. Rzeczy tutaj opisane stały się naprawdę. Chociaż może powinnam bardziej powiedzieć, że się dzieją.

Cóż, wiele z was pewnie się tego domyślało.

Cześć, jestem Harry. To chyba tyle, myślę, że wiecie, co mam na myśli.

Dobrze, to na tyle z tej całej tajemnicy. Zaskoczeni? Raczej wątpię.

Pamiętajcie, że możecie do mnie pisać na twitterze (o czym chcecie, kiedy chcecie – wiecie, standardowa gadka), a jeżeli go nie posiadacie, to zapraszam na aska, możecie pisać z anonima, ale proszę o jakiś podpis na końcu.

Mogłabym wymienić z nicków ludzi, którym dziękuję. Przepraszam, nie zrobię tego. Dziękuję wszystkim, którzy kiedykolwiek odwiedzili Torn. Dziękuję tym, którzy byli od początku i tym, którzy zaczęli czytać niedawno. Tym, którzy komentowali i tym, którzy się ukrywali. Wszystkim.

Love you all! Xx

I oczywiście na samym końcu, myślę, że możecie coś dla mnie zrobić. Proszę każdego o komentarz. Nieważne, czy komentowałaś wcześniej, czy nie. Zostaw coś po sobie :)

OGŁASZAM ZAKOŃCZENIE TORN, WIDZIMY SIĘ NA WHY I HWY! (fajne nazwy, Dejv, kreatywna bestio) Xx