Rozdział 7

A/N:

Dzień dobry, moje misiaczki!

Wrzucam dość szybko siódmy rozdział, ponieważ ostatnio statystyka szaleje (oczywiście dzięki mojemu klonkowi – Milenie, za co najmocniej jej dziękuję x) i bardzo to doceniam :)

Pod ostatnią notką pojawiła się cała masa miłych komentarzy i jestem wam bardzo za nie wszystkie wdzięczna!

Zbliżamy się do końca Torn, a co za tym idzie – do małego sekretu, który obiecałam wam ujawnić! Chociaż zdaję sobie sprawę z faktu, że wiele z was już domyśla się, czego on dotyczy.

Będę wdzięczna, jeżeli tę notkę również skomentuje każdy, kto ją czyta. To naprawdę wiele dla mnie znaczy.

Dopiszę jeszcze, że rozdział dedykuję Ronnie – nigdy więcej nie waż się mówić, że Cię nie kocham x

I pamiętajcie, że możecie zwracać się do mnie na twitterze ze wszystkim. Nieważne, czego sprawa dotyczy, zawsze tam dla was jestem :) xx

muzyka

7.

Usilnie starał się nie zbaczać na drogi, którymi niegdyś chodził wraz z Harrym. Efekt był raczej średnio zadowalający, ponieważ już po chwili znalazł się w ich wspólnym ulubionym miejscu. Ostatnim miejscu, w którym chciał się teraz znajdować.

Wiązała się z nim ogromna liczba wspomnień. A problem tkwił przede wszystkim w fakcie, że były one pozytywne. I to raniło go jeszcze bardziej.

Jedna rozmowa.

Doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że tyle by wystarczyło, aby tego wszystkiego uniknąć. I tak, jak był świadom, że pierwsza sprawa nie była zależna od niego, tak też wiedział, że w sprawie drugiej spieprzył nieodwołalnie i na całej linii dosłownie wszystko.

Wszystko.

A wystarczyło tylko kilka sekund, by to zniszczyć.

I uświadamiając sobie, że nic nie będzie już takie samo, załamywał się. Każdego dnia coraz bardziej. Aż w końcu zrozumiał, że jeszcze może to naprawić. Że może jeszcze wcale nie jest za późno.

I Liam postanowił wykorzystać najbliższą okazję, aby zaryzykować.

-

Harry, na samą myśl o tym, że odwiedzi go Louis, cieszył się jak małe dziecko. Tym razem wcześniej zadbał o to, by lodówka nie świeciła pustkami. Sprzątanie zajęło mu znacznie mniej czasu, przez co miał go więcej, aby zadbać o wystrój.

Chociaż miała to być zwykła noc spędzona z przyjacielem, Harry porozstawiał w salonie kilka świeczek o zapachu toffi, cappuccino i czekolady, czyli – jak wspomniał kiedyś Louis – jego ulubione. Następnie Harry poszedł się odświeżyć. Przygotował czyste ubrania i dokładnie się wykąpał, chwilami mając wrażenie, że zachowuje się jak zakochana nastolatka przed randką z wymarzonym chłopakiem.

Do przyjścia Louisa pozostało pół godziny, a Harry sprawdził już kilka razy, czy wszystko jest dopięte na ostatni guzik. Sam nie był pewien, dlaczego się tak starał. Opadł na kanapę z głośnym westchnieniem i mimowolnie przyłożył lewą dłoń do prawego nadgarstka. Lekko zapiekło, tylko tyle. Ale to wystarczyło, by Harry desperacko zapragnął kontaktu z czymś ostrym lub gorącym. Nie robiło mu to różnicy, miało boleć.

I wtedy przypomniał sobie, że musi zapalić świeczki. Ochoczo sięgnął do kieszeni po zapalniczkę i zapaliwszy ją, przez chwilę wpatrywał się w tańczący płomień.

Potrząsnął głową i przeszedł po pokoju, zapalając porozstawiane tu i ówdzie świeczki. Dla lepszego efektu zasłonił okna, po czym stanął w centrum pokoju dumnie skanując go wzrokiem, w celu znalezienia jakichkolwiek niedociągnięć. Nie było takowych.

A zanim zdał sobie sprawę z tego, co robi, klęczał przed jedną ze świeczek i przytrzymywał przegub prawej ręki tuż nad jej płomieniem.

Bolało, cholernie bolało.

Ale właśnie w tym tkwił sens i całe piękno tego, co robił.

Uwielbiał to uczucie, jakby droczenia się z samym sobą, kiedy coś mu mówiło, że już dłużej nie wytrzyma, a mimo to nadal uparcie utrzymywał kontakt z ogniem. Kiedy już nie potrafił opanować drżenia ręki i musiał przytrzymywać ją drugą, podczas gdy oczy zachodziły mu mgłą i czuł się tak dobrze.

To było porównywalne do tego wspaniałego uczucia, kiedy widzisz spływającą po twoim nadgarstku krew i chwilami masz wrażenie, że zwyczajnie odpływasz.

Były to uczucia, dla których warto żyć.

Niektórzy zadowalali się miłością i ciepłem rozlewającym się we wnętrzu, gdy w pobliżu była ukochana osoba.

Harry zadowalał się bólem i ciepłem rozlewającym się wzdłuż jego ręki, dlatego że w pobliżu nie było ukochanej osoby. I miało już nie być.

Nie czuł się inny.

-

- Boże, Harry, jak tu pięknie! – krzyknął Lou, wchodząc do salonu. – I jak pachnie! Moje ulubione. – Podszedł do młodszego chłopaka, ułożył rękę na jego głowie i poczochrał mu włosy.

- Cieszę się, ponieważ to właśnie dla ciebie - odpowiedział lekko zawstydzony.

Louis rozsiadł się na kanapie i poklepał miejsce obok siebie. Harry w trybie natychmiastowym znalazł się obok niego, włączając wcześniej przygotowany film. Lou przysunął się tak, że stykali się nogami i przekładając ramię nad głową Harry’ego, objął go. Oczekując na jakąkolwiek akcję w filmie, bawił się koszulką lub włosami przyjaciela, od czasu do czasu pocierając lekko jego ramię lub przeciągając delikatnie palcami wzdłuż jego obojczyka.

Te zupełnie nieświadome gesty ze strony Louisa sprawiały, że Harry’emu robiło się cieplej na sercu. Dlatego też, aby nie być mu dłużnym, wtulił zimny nos w zagłębienie jego szyi, chwilami dmuchając na nią ciepłym powietrzem.

Spędzili tak połowę filmu.

Lou mozolnym ruchem przesunął opuszkiem palca wskazującego wzdłuż szyi Harry’ego i słysząc mruknięcie aprobaty, przysunął go jeszcze bliżej siebie, kładąc wyprostowane nogi na stoliku do kawy.

Młodszy chłopak ułożył głowę na jego ramieniu i również się rozprostowując, ułożył swoje nogi na tych przyjaciela. Na chwilę jeszcze uniósł głowę i przycisnął usta do rozgrzanego policzka Louisa, składając na nim delikatny pocałunek.

Tomlinson wydał z siebie zduszony jęk.

- Haz… - wymamrotał zachrypniętym głosem. Słysząc to, Harry na chwilę stracił nad sobą panowanie. Uniósł się i usiadł okrakiem na biodrach przyjaciela. Ułożył rękę na jego policzku, przesunął palcami w dół wzdłuż linii jego szczęki, kontynuując drogę przez szyję i kończąc ją, przykładając rękę do klatki piersiowej Louisa, który chłonął jego dotyk każdą komórką swojego ciała, na chwilę nawet wstrzymując oddech. Poczuł jego przyspieszone tętno i lekko oparł czoło o szczękę przyjaciela. Nie słysząc żadnych sprzeciwów, pochylił się bardziej do przodu i złożył na jego szyi kilka gorących, wilgotnych pocałunków.

I wtedy świadomość tego, co właśnie robi, uderzyła go z całej siły w twarz.

Szybko uniósł głowę, spoglądając w oczy Louisa i próbując cokolwiek z nich wyczytać. Jego wzrok był nieobecny, więc Harry zapragnął jak najszybciej unieść się z jego bioder, co skutecznie uniemożliwiały mu dłonie przyjaciela ciasno zaciśnięte tuż przy jego miednicy. Nieco zawstydzony i zdezorientowany zabrał ręce z Lou i splótł je na podołku, spoglądając w dół.

Co Louis musiał sobie o nim pomyśleć? Owszem, może to było dość oczywiste, że Harry jest gejem, choć nigdy nie poruszali tego tematu. Ale chyba żadne z nich nie spodziewało się takiej sytuacji, tym bardziej, biorąc pod uwagę fakt, że Louis prawdopodobnie wcale nie gustował w chłopakach.

Po chwili Harry poczuł, że Louis opiera swoje czoło o jego. Błękit spotkał się z zielenią i Tomlinson, przysuwając go bliżej, lekko potarł swoim nosem o nos młodszego chłopaka.

I Harry’emu przemknęło przez myśl, że mógłby trwać w tej chwili do końca. Zapominając o bólu, krzywdzie i swoim rozdarciu.