Rozdział 6

A/N:

Strasznie boli mnie fakt, że zmierzamy ku końcowi. Mam nadzieję, że przed zakończeniem Torn, uda mi się naskrobać coś jeszcze. Nie chcę się z wami rozstawać :) Wiem, że prowadzę również bloga z tłumaczeniami, ale to nie to samo.

Dziękuję za miłe słowa, doceniam waszą troskę i spostrzegawczość wielu z was w niektórych kwestiach. Jesteście moimi prawdziwymi skarbami xx

Proszę o jakiekolwiek komentarze od każdego, kto czyta ten rozdział. Chcę mieć świadomość, że nie piszę tylko dla siebie :>

Możecie pisać do mnie na twitterze o czymkolwiek tylko chcecie. Jeżeli czujecie taką potrzebę :)

Love ya! xx

Milena,

you’re my snowflake.

muzyka

6.

Tamtego dnia siedzieli na ławce w parku zajadając się lodami.

Znali się od sześciu miesięcy i oboje czuli, że więź między nimi zacieśnia się w zastraszającym tempie. Choć żaden z nich się do tego nie przyznawał.

- Harry? – Louis uniósł głowę, spoglądając na przyjaciela.

- Tak?

- Czy… czy mógłbym? – spytał, znacząco spoglądając na prawą rękę Harry’ego, na co ten jedynie niepewnie pokiwał głową. Tomlinson sięgnął po jego dłoń i ułożywszy ją na swoich nogach, podwinął rękaw koszulki Stylesa. Był to trzeci raz, gdy miał okazję zobaczyć nadgarstek przyjaciela. Młodszy skrzętnie ukrywał tą część ciała pod warstwą ubrań, a w cieplejsze dni – okazałą kolekcją różnokolorowych bransoletek. Dzięki temu nikt się nie dowiedział. No może poza Tomlinsonem, ale to był czysty zbieg okoliczności. Który w pewnym stopniu pomógł uratować Harry’ego. Louisowi przebiegło przez myśl wspomnienie ich pierwszego spotkania.

Musiał przyznać, że było nieco lepiej.

A przez nieco lepiej rozumiał mniejszą liczbę świeżych ran. Blizny nadal zdobiły gładką skórę jego przyjaciela. Tych nie dało się tak łatwo pozbyć. Harry kiedyś tłumaczył mu, że wystarczy jednorazowa sytuacja, aby się uzależnić. Że to zupełnie tak, jak z alkoholem czy narkotykami. Uzależnienie jak każde inne, z którego bardzo trudno jest wyjść. Każdy dzień przynosił nowe powody do poddania się, ale Louis obserwował, jak z dnia na dzień Harry stawał się silniejszy. I był świadom faktu, że po części była to jego zasługa.

- Chyba kiedyś do ciebie wpadnę i skonfiskuję parę rzeczy. – Rzucił mu wymowne spojrzenie.

- Serdecznie zapraszam – odparł zuchwale Styles.

Louis mruknął coś w odpowiedzi, nadal przyglądając się nadgarstkowi przyjaciela.

W pewnej chwili coś, czego nie potrafił określić, tchnęło go i odwrócił rękę Harry’ego.

Na jego przegubie widniało kilka nieciekawie wyglądających oparzeń. Z uniesionymi brwiami spojrzał na Harry’ego.

- Co? Nie patrz tak, robiłem frytki i poparzyłem się olejem – skłamał Styles, wzruszając ramionami. Louis postanowił udawać, że mu wierzy. Ale w głębi duszy czuł, że coś jest nie w porządku. I miał rację.

Ostatni raz dokładnie przestudiował liczbę i rozmieszczenie oparzeń, po czym uwolnił rękę przyjaciela ze swojego uścisku, odchylając głowę i patrząc w bezchmurne niebo.

-

Po raz kolejny znalazł się w tamtym miejscu. Uważał za niesamowity fakt, że którymikolwiek ulicami Londynu by się nie włóczył, zawsze na końcu lądował tutaj. Nie miał pojęcia jakim sposobem  ta sytuacja powtarzała się codziennie. Zwyczajnie opuszczał dom i nim zdążył się zorientować, siedział na tej właśnie ławce. Na ławce, na której niegdyś siedział z Harrym. I jakimś sposobem zawsze odnajdując się w tym miejscu, mimowolnie płakał.

Nadawało to temu miejscu swego rodzaju równowagi.

Niespełna dwa lata temu siedzieli na niej razem, śmiejąc się, spleceni w szczelnym uścisku, pragnęli, by te chwile trwały wiecznie. Przyszłość wydawała się tak odległa.

Teraz, kiedy już nie byli razem, Liam siedział tu sam, zapełniając łzami pustkę po chłopaku, którego tak bardzo kochał (i mimo że bał się do tego przyznać – kocha nadal) i zastanawiając się co by było, gdyby…

Liama nie obchodziło wieczne spóźnianie się Harry’ego i zaniedbywanie wielu spraw. Harry miał gdzieś nadopiekuńczość Liama, która, trzeba było przyznać, chwilami stawała się bardzo uciążliwa. Tworzyli perfekcyjną parę. Dopełniali się. Sądzili, że są dla siebie stworzeni.

Cóż, najwidoczniej nic nie trwa wiecznie.

Kilkanaście miesięcy temu wystarczyłoby jedno słowo,  by to wszystko naprawić. Ale świadomość uderzyła go w twarz za późno, a teraz nie było już odwrotu. A przynajmniej tak mu się wydawało. I to wszystko wydarzyło się z jego winy.

Był zbyt wielkim tchórzem, by cokolwiek z tym zrobić.

Podciągnął kolana pod brodę i schował twarz w dłonie, płacząc z bezradności.

-

Zamknął drzwi, zdjął buty i udał się prosto do kuchni. Od dwóch godzin miał tak ogromną ochotę na herbatę, że myślał, że nadchodzi jego koniec. Czasami zachowywał się, jakby był w ciąży. Nawet Louis mu to powtarzał.

Nalał wody do czajnika i włączył go. Z szafki wyjął swój ulubiony kubek z niedźwiedziem i wrzucił do niego torebkę herbaty oraz wsypał dwie łyżeczki cukru.

Usiadł na stole i wpatrywał się w czajnik, jakby ta czynność miała sprawić, że woda zagotuje się szybciej; dobre sobie.

Przygryzł dolną wargę, może trochę za mocno, ponieważ chwilę później poczuł w ustach metaliczny smak krwi. Nie zniechęciło go to, a wręcz przeciwnie, zacisnął zęby mocniej. Palcem wskazującym lewej ręki przesunął po prawym nadgarstku: po bliznach od żyletki i pęcherzach, pochodzących od zapalniczki. I myśl, że to jedna z niewielu rzeczy, którą zrobił od początku do końca sam, była niezwykle satysfakcjonująca. Szczególnie, jeśli jej efekty były tak widoczne; czuł, że robi to dobrze, że w końcu znalazł coś, co mu wychodzi. Nie brał pod uwagę faktu, że może sobie tym szkodzić. Że to nieodpowiednie. Że to dla niego złe. Że powinien przestać. Że nie jest to normalne. Lubił uczucie, że nad czymś panuje. Ale problem tkwił w tym, że już od pewnego czasu nie panował. Tyle, że jeszcze nie był świadom faktu, że coś wymknęło się spod kontroli. Ponieważ im dłużej się okaleczał, tym bardziej zacierała się granica między rozwiązywaniem problemów, a popadaniem w uzależnienie. A to nie prowadziło do niczego dobrego.

Kiedy woda się zagotowała, wlał ją do kubka, po czym znów usiadł na stole. Tym razem tępo patrząc w przestrzeń i myśląc o zupełnie błahych, nieistotnych sprawach.

Po kilku minutach, kiedy herbata się zaparzyła, ponownie wstał. Wyjął torebkę  z naparu i przechylił łyżeczkę, aby wylać z niej nadmiar wody. Torebka ześlizgnęła się z łyżeczki i z pluskiem wpadła do kubka, ochlapując rękę Harry’ego kilkoma kroplami gorącej cieczy. To wystarczyło. Poczuł nagłą pustkę. Pragnął coś poczuć. Cokolwiek. Więc, jakby w transie, zabrał czajnik, podszedł do zlewu i, nadstawiając nad niego rękę, wylał na nią wrzątek. Poczuł przyjemne ciepło rozlewające się nie tylko po ręce, ale po całym jego ciele. Delektował się ogarniającym go uczuciem bólu.

Nie sądził, że kiedykolwiek uda mu się doprowadzić do takiego stanu. Cóż, nie wszystko można przewidzieć, prawda?