Rozdział 5

A/N:

Jesteśmy już w połowie historii. Rozdział wydaje mi się dużo lepszy od poprzedniego.

Swoją drogą, wiele osób pytało mnie na gg, czy już wszystko u mnie w porządku. Uprzedzając wasze kolejne pytania – nie. Ale widać znaczą poprawę. Doceniam fakt, że się martwicie, ale nie ma o co. Radzę sobie :)

Dziękuję za wszystkie wyświetlenia, komentarze i dodawanie do obserwowanych. Jednocześnie proszę każdego, kto czyta ten rozdział, o napisanie jakiegokolwiek, nawet krótkiego komentarza. To dla mnie niezwykle ważne.

Zapraszam do czytania! xx

muzyka

5.

Zdążyli obejrzeć kilka filmów i zjeść całą masę jedzenia. Louis czuł się już całkowicie jak u siebie, co nie uszło uwadze Harry’ego. W połowie pierwszego filmu Louis co chwilę przypadkiem trącał Harry’ego ramieniem. Pod koniec tego samego filmu Harry kilkakrotnie dotknął swoją ręką dłoni Louisa. Podczas drugiego przez cały czas utrzymywali kontakt, nadal robiąc wszystko całkowicie przypadkowo. Po włączeniu trzeciego siedzieli ciasno objęci z szerokimi uśmiechami na ustach. Louis co chwilę wplatał palce w loki przyjaciela, na co ten odpowiadał pomrukami aprobaty, jeszcze mocniej go przytulając.

Louis nie potrafił się skupić na filmie, czując przyjemny zapach swojego przyjaciela – miód i wanilia z małym dodatkiem migdałów – który sprawiał, że kręciło mu się w głowie.

Natomiast Harry nie potrafił skupić się na oglądaniu, ponieważ co chwilę musiał wyrzucać ze swoich myśli obraz Liama, który obejmował go w taki sposób i również uwielbiał bawić się jego włosami. Był zły na siebie, że myślał o tym wszystkim, mając u swojego boku Louisa. Liam nie powinien już nic dla niego znaczyć. Powinien o nim zapomnieć. Ale koszulka i bransoletka, które dziś znalazł, wcale mu w tym nie pomagały. Ciepło, którym emanowało ciało Tomlinsona również. A może nawet bardziej.

Harry nawet nie zorientował się, kiedy zasnął zmęczony całym dniem. Jego przyjaciel jedynie uśmiechnął się pod nosem, czując ciężar głowy przyjaciela na swoim ramieniu. Dopiero po kilkunastu minutach usłyszał ciche pochrapywanie i rytmiczny, powolny oddech Harry’ego. Delikatnie wyswobodził się z objęć przyjaciela i ułożył jego głowę na swoich kolanach, tłumacząc sobie, że to wszystko z czystej troski. Tylko po to, aby po przebudzeniu nie bolała go szyja ani plecy. Ale po chwili przyłapał się na ciągłym, uporczywym wpatrywaniu się w twarz Harry’ego i zauważył, że całkowicie nieświadomie gładził go po policzku. Przeniósł rękę wyżej, odgarniając mu kilka loków z czoła. Westchnął ciężko, uporczywie próbując wyrzucić z głowy myśl, że Harry wygląda jak anioł, gdy śpi. A jego lekko uchylone  usta, zarumienione policzki i ciche pochrapywanie, sprawiały, że Louis chciał trwać w tej chwili już na zawsze, zamknąć go w szczelnym, niedźwiedzim uścisku i już nigdy nie puszczać.

-

- Louis? – usłyszał starszy chłopak, przez co szybko przeniósł wzrok ze ściany na nadal leżącego Harry’ego. Miał półprzymknięte, zaspane oczy, które były teraz wlepione w jego twarz. Harry wymruczał kilka niezrozumiałych słów i ziewnął jak mały tygrysek, jak to Louis stwierdził w myślach.

- Zasnąłeś i nie miałem serca cię budzić. Myślę, że chyba będę się zbierał, późno już. – oznajmił Louis. Harry uniósł się lekko, po czym znów opadł na kolana przyjaciela.

Może sama myśl o spaniu  w taki sposób była niesamowita, ale teraz nie potrafił znaleźć słów które oddałyby, jak bardzo bolą go plecy i kark. Najwidoczniej wymówka Louisa niewiele pomogła. Przynajmniej się starał.

Louisowi udało się wydostać spod Harry’ego. Stanął nad nim i chcąc pomóc mu w stać, chwycił go lekko za nadgarstki i pociągnął ku sobie. Podziałało, Harry faktycznie teraz siedział. Problem tkwił w tym, że jego oczy zaszły łzami, a Lou nie miał pojęcia, co się stało.

Ale w końcu, kiedy uświadomił sobie, jak wielki ból zadał Harry’emu tak prostym, nieprzemyślanym czynem, w trybie natychmiastowym zaczął przepraszać go na wszystkie możliwe sposoby.

- Boże, Harry –szepnął, klęknąwszy obok kanapy, ujmując jego rękę, by po chwili zacząć mocować się z bransoletkami i odsłonić zakrwawiony nadgarstek przyjaciela. – Harry - powtórzył – przepraszam.

- Nie przepraszaj – wyszeptał w odpowiedzi Harry – to nie przez ciebie – rzucił, zanim zdał sobie sprawę z tego, jak musiało to zabrzmieć. Brawo, Styles, pomyślał, jesteś wprost genialny. I w końcu padło pytanie, którego Harry tak bardzo się obawiał.

- W takim razie przez kogo? – spytał Louis z całkowicie poważnym wyrazem twarzy.

Zapadła cisza. Louis czuł, że to nie będzie łatwe. Jednocześnie w małym, bardzo nikłym stopniu cieszył się z takiego obrotu spraw. Teraz mógł być pewien, że to czyjaś wina. A to wiele zmieniało.

Aby dodać przyjacielowi otuchy, objął go w pasie jedną ręką, a kciukiem drugiej delikatnie potarł rany na jego ręce. Po chwili, pochyliwszy się, złożył na nadgarstku przyjaciela krótki pocałunek. Tak niewielki gest sprawił, że serce Harry’ego rozpoczęło maraton. Przez chwilę bał się nawet, że Louis wyczuje lub usłyszy jego przyspieszone tętno, przez co lekko się zarumienił.

Poczuł nagłą, wewnętrzną potrzebę, aby opowiedzieć o wszystkim Louisowi. Ale nie był w stanie, więc tylko cicho pociągnął nosem.

- Harry, proszę - wyszeptał Louis – nie mogę patrzeć, jak płaczesz i…

- Louis - przerwał mu Harry – nie rozumiesz.

- W takim razie mi wytłumacz – odpowiedział.

Znów zapadła cisza. Żadne z nich nie miało zamiaru się odezwać. Bali się. Oboje.

- Nie potrafię – odezwał się ledwo słyszalnie Harry. – Przepraszam.

-

Po wyjściu Louisa, Harry nie wiedział, co ma ze sobą zrobić. Sprzątnął cały bałagan, który udało im się zrobić i chciał pójść spać.

Jednak tego nie zrobił. Zadręczał się mnóstwem pytań, które dotyczyły zarówno Louisa jak i Liama. Znów myślał o tym, jaki błąd popełnił. Co było z nim nie w porządku. Dlaczego Liam go zostawił. To dlatego, że nie był dość dobry. Był zbyt słaby. tak jak i teraz. Powtarzając to sobie w myślach, powstrzymał się od uronienia nawet najmniejszej łzy. Co wcale nie było równoznaczne z faktem, że nie sięgnął po żyletkę. Ponieważ to właśnie zrobił.

I choć ręka nadal bolała po tym, jak Louis zatrzymał ją w ciasnym uścisku.

I choć jej skóra nadal pulsowała od zetknięcia z delikatnymi, ciepłymi wargami jego przyjaciela.

Zrobił to znów.

-

Niedzielę przesiedział samotnie w domu. Znów padało, co w cale nie wprawiało go w lepszy nastrój. Od tamtego wydarzenia minął miesiąc, a Louis zachowywał się, jakby całkowicie nic nie miało miejsca. I mimo że nie miał już powodów by się załamywać, robił to.

Robił to, ponieważ Liam go zostawił. Robił to, ponieważ okazał swoją słabość. Robił to, ponieważ mało brakowało, a obarczyłby kogoś swoim problemem.

A to byłoby równoznaczne ze złamaniem trzeciej obietnicy, którą sobie złożył. I to go doprowadzało do obłędu.

Wpatrywał się w płomień świecy, którą zapalił jakiś czas temu. Miał wrażenie, że czuł bijące od niej ciepło, mimo że stała ponad metr od niego.

Ale podobało mu się to.

Niewiele myśląc, ujął w dłoń leżącą na stole zapalniczkę i zapaliwszy ją, utkwił wzrok w nowo powstałym płomieniu.

Mimowolnie uniósł kąciki ust ku górze, i podniósłszy prawą rękę w górę powoli kierował płomień zapalniczki na jej przegub.

Czuł ciepło bijące od zapalniczki. Czuł płomień tańczący na jego skórze. Czuł, że mimo wszystko jest to przyjemne.

Mimo ogromnego bólu. I mimo wyrzutów sumienia, które miały go później dręczyć.

A gdy płomień zgasł, Harry zadowolony spojrzał na zaczerwienioną skórę, na której zdążyły się utworzyć pęcherze.

I wiedział, że to nie jest ostatni raz, gdy to robi.