Rozdział 3

A/N:

Cześć, misie x

Rozdział dodałam dzień wcześniej, bo stwierdziłam, że w sumie nie ma ca czekać. Cieszycie się? :) Mam nadzieję. Oczywiście pragnę podziękować za wszystkie komentarze, te krótkie i te długie. Musicie wiedzieć, że wiele dla mnie znaczą. Dobrze wiedzieć, że ktoś w ogóle czyta moje wypociny :) Myślę, że na samym końcu opowiadania zdradzę wam mały sekret z nim związany. Czekajcie cierpliwie! :)

Zapraszam do czytania i komentowania x

muzyka

3.

Tego wieczora Harry nie płakał tak bardzo, jak zwykle. Uronił zaledwie kilka łez i zasnął całkiem szybko i spokojnie.

Obudził się wcześnie. Słońce jeszcze nie wyłoniło się całkowicie zza horyzontu, aczkolwiek było wiadomo, że dziś zawita ładna pogoda. Co – Harry musiał przyznać– było rzadko spotykane w Londynie.

Leżąc z rękami podłożonymi pod głową, uświadomił sobie, że myśl o spędzeniu kolejnego dnia w szkole nie odrzucała go tak bardzo, jak zwykle.

I uświadomił sobie, że powodem jego stanu był nie kto inny, tylko Louis Tomlinson. Ponieważ, choć znali się od zaledwie dwóch miesięcy, było w tej znajomości coś niezwykłego.

- Louis – wymruczał pod nosem, a przez jego twarz przewinął się nikły uśmiech. Sięgnął po telefon i szybko napisał do kolegi wiadomość, zapominając o wczesnej porze.

Wstawaj i do szkoły! ;)

Haz. xx

Uśmiechnął się na widok serduszka, dopisanego przez Louisa przy nazwie jego kontaktu.

W Tomlinsonie było coś, co sprawiało, że Harry chwilami zapominał o Liamie.

Coś, co sprawiało, że Harry czuł się jakby nieco bardziej szczęśliwy (choć ostatnimi czasy szczęście było dla niego pojęciem raczej abstrakcyjnym).

I coś, co sprawiało, że Harry nie czuł się już tak samotny.

Ponieważ mimo że znali się bardzo krótko, oboje czuli, że ich znajomość będzie wyjątkowa.

I, jak się miało okazać, mieli rację.

-

To był pierwszy dzień od ponad roku, w którym Harry wszedł do szkoły z wysoko uniesioną głową.  W którym jego oczy nie były tak napuchnięte i zaczerwienione, jak zwykle. I w którym chciał iść do szkoły.

Nie do końca rozumiał, jak w ciągu dwóch miesięcy wszystko mogło się tak diametralnie zmienić. Może czuł się nieco źle z faktem, że Liam nie zajmował już całych jego myśli (choć trzeba było przyznać, że ich większą część – owszem), że nie obchodziło go gdzie, z kim i co robi teraz jego były chłopak.

Chłopak, który skradł część jego serca i tak zwyczajnie odszedł, nawet jej nie zwracając.

Ale w głębi (swojej pozostałej połowy) serca, Harry czuł, że zasługuje na odrobinę radości. Na odrobinę bliskości. Na odrobinę ciepła. Na odrobinę troski.

A tak się składało, że Tomlinson wydawał się właściwą osobą, aby mu to wszystko zapewnić.

Z taką też myślą, pchnął ogromne, szklane drzwi i wszedł do szkoły. Skierował swoje kroki w stronę szafki i otworzywszy ją, schował niepotrzebne mu na chwilę obecną notatki. Pociągnął jeszcze łyk wody mineralnej i z hukiem zatrzasnął drzwiczki, podskakując ze strachu, gdy Louis wyrósł przed nim jak spod ziemi.

Stał ze swoim zadziornym uśmieszkiem na twarzy i patrzył.

Harry cicho odchrząknął, aby przerwać ciszę, która panowała między nimi już od dłuższej chwili.

- Zwiążę cię i wrzucę do piwnicy. Będziesz tam siedział o suchym chlebie i wodzie, aż zaczniesz błagać o litość i zrozumiesz, że mnie się o piątej nie budzi. No, w międzyczasie może wyssę z ciebie duszę, ale to się jeszcze zobaczy.

Harry podrapał się po karku.

- Ee… przepraszam. – bąknął zmieszany – nie pomyślałem i tak wyszło, że…

- Daj spokój – przerwał mu. – Nic się nie stało. Właściwie to całkiem miła pobudka. Możesz mi częściej takie robić – zaśmiał się Lou. – Ale później! -  dodał ostrzegawczym tonem.

- Masz to załatwione. – Harry uśmiechnął się , klepiąc kolegę po plecach.

-

Wieczory zawsze bywały najtrudniejsze. Harry nie miał pojęcia, dlaczego po zachodzie słońca odczuwało się wszystko ze zdwojoną (a może i strojoną) siłą.

Wieczorami nachodziły go wspomnienia, które nie gościły w jego umyśle już od miesięcy. I wtedy wszystko zaczynało się na nowo. A Harry’emu to nie służyło.

Ponieważ wspomnienia były w tej chwili rzeczą, która wpływała na niego najgorzej. A efekty owego złego wpływu, można było dostrzec na jego nadgarstku.

Ale tego wieczora, obiecał sobie, że nawet nie tknie żyletki.

I istotnie, nie zrobił tego.

Ale jego problem tkwił w tym, że jeśli nie mógł  ulżyć sobie w cierpieniu w ten sposób, znajdował inny. Zazwyczaj całkowicie nieświadomie.

I kiedy tego wieczora, udał się do łazienki, naszła go nagła ochota wyładowania swoich emocji na drzwiach.

Dlatego też pociągnął je za sobą z całej siły i z zamkniętymi oczami oczekiwał huku.

Tyle miało mu wystarczyć – zwykłe trzaśnięcie drzwiami.

Ale podświadomie nie zabrał drugiej ręki z futryny. Nie zdawał sobie z tego sprawy, ale właśnie tego potrzebował.

I kiedy w oczekiwaniu na trzask, poczuł ból przeszywający całe jego ciało, poczynając od palców lewej ręki, po zakończenia nerwowe palców u stóp i cebulki włosów, zdał sobie sprawę z tego, że to nie był całkowity przypadek.

Że w normalnej sytuacji, nie zapomniałby zabrać stamtąd ręki.

Ale tego w tej chwili potrzebował.

Spojrzał na swoją rękę, która zdążyła już zsinieć. Przynajmniej trzy palce były złamane, a wszystkie nie wyglądały zbyt ciekawie. Z całej dłoni powoli sączyła się krew, kapiąc na wykafelkowaną podłogę. Spróbował poruszyć jakąkolwiek częścią ręki, na marne. Poczuł tylko kolejną porcję bólu.

I nie wiedzieć dlaczego, to uczucie spodobało się Harry’emu.

Prawie tak bardzo, jak świadomość, jaka siła musi w nim drzemać, jeśli mocniejszym pociągnięciem klamki drzwi, mógł wyrządzić sobie tyle szkód.

-

Tego dnia – tak, jak to bywało już od pewnego czasu – spędzili ze sobą każdą możliwą przerwę. Tomlinosn pytał, dlaczego ręka Harry’ego jest zabandażowana i co jakiś czas, biały materiał pokrywał się plamami z krwi, przez co trzeba było regularnie zmieniać opatrunek. Ale Harry nie chciał mu odpowiedzieć.

Chwilami, kiedy w pobliżu pojawiał się Liam, Harry znów popadał w melancholijny nastrój. Ale starał się to ukryć.

Ponieważ Louis nie wiedział, co było powodem załamania Harry’ego. Natomiast sam Styles nie chciał jeszcze bardziej obarczać go swoimi problemami.

Co więcej, Harry zdecydował się pokazać Liamowi, że nie tylko on jest mu do szczęścia potrzebny.

Że w końcu ruszył z miejsca po ich nietypowym rozstaniu.

Że już tak bardzo nie tęskni.

Aczkolwiek jednocześnie czuł się, jakby wykorzystywał Louisa. Pomimo że znali się bardzo krótko, wiedział, że Tomlinson nie miałby nic przeciwko.

Tak naprawdę daleko mu było do wykorzystywania kogokolwiek. A inną sprawą był fakt, że to on został w jakiś sposób wykorzystany. Choć nawet nie zdawał sobie z tego sprawy. Ale Harry obarczał się winą. Nieświadom, że robi to niesłusznie. Ponieważ w głębi duszy czuł się źle, uświadamiając sobie, że już nie potrzebuje Liama. Co więcej: że chyba nigdy go nie potrzebował. Już nie przejmował się tym, czy kiedykolwiek będzie mu dane zamienić z nim chociażby słowo.

A nieprzejmowanie się było kolejnym powodem jego rozdarcia.