Rozdział 2

A/N: Na wstępie pragnę wam serdecznie podziękować za bardzo ciepłe przyjęcie i miłe słowa w zamieszczonych komentarzach. Wasza obecność i fakt, że chcecie czytać moje wypociny sprawia, że na mojej twarzy gości ogromny uśmiech :)

Przed wami drugi rozdział opowiadania Torn. Dodałam playlistę i przed każdym rozdziałem zostanie zamieszczony link do podkładu, więc jeżeli lubicie czytać z muzyką w tle – zapraszam ;)

Równocześnie zachęcam do komentowania, obserwowania i polecania(?) bloga.

Z tego miejsca po raz kolejny dziękuję i życzę miłej lektury x

muzyka

2.

Stał przed szkołą z szerokim uśmiechem wymalowanym na twarzy, co chwilę rozglądając się w poszukiwaniu dobrze znanej mu czupryny. Poprzedniego dnia Liam poinformował go, że koniecznie muszą porozmawiać. Harry był pewien, że chodzi o ich wspólne wakacje. Że jego chłopak w końcu zdecydował, jak je spędzą.

Ale Harry już niebawem miał się dowiedzieć, w jak wielkim był błędzie.

I gdy wypatrzył Liama w tłumie uczniów, i już miał podnosić rękę, aby pomachać mu na przywitanie, coś się stało.

Harry nie potrafił jednoznacznie określić, co to było.

Ale był pewien, że nic dobrego.

Tymczasem Liam z grobową miną obrzucił go krótkim spojrzeniem, po czym odwrócił wzrok. I z obrazem zdezorientowanego chłopaka (którego ówcześnie podobno kochał nad życie) w myśli wmaszerował do szkoły z nisko spuszczoną głową. Jakby już żałował swojego czynu.

Nawet nie wiedząc, jaki błąd popełnia.

Nawet nie wiedząc, jak bardzo będzie tego żałował.

Nawet nie wiedząc, ile szkód wyrządzi tym w życiu młodszego chłopaka.

Jak bardzo go zrani. Do czego go doprowadzi. Kim Harry się przez niego stanie.

-

Harry powoli rozwarł powieki i odnalazłszy telefon zakopany w pościeli, włączył go.  Podniósł się do pozycji siedzącej, podpierając się rękami za plecami. Jego prawy nadgarstek przeszył ból, przez co opadł z powrotem na poduszkę.

Zupełnie zapomniał, że wczorajszej nocy wspomnienia nie dawały mu spokoju. Przez co urządził sobie maraton zadawania sobie bólu, aby się od niech odpędzić.

Nie udało się.

A na jego ręce pozostał ślad w postaci kilkunastu czerwonych ran.

Harry zerknął na nie lekko się krzywiąc. Ich widok bolał, bolał niemal tak mocno, jak ich zadawanie. Problem tkwił w tym, że Harry uzależnił się od tego typu bólu. Od bólu, który rozdzierał od środka, a mimo wszystko był przyjemny.

Było niedobrze na samą myśl o kolejnym dniu w szkole. W szkole, do której uczęszczał również jego były chłopak.

-

Trwała długa przerwa, więc Harry jak zwykle siedział na ławce w głównym korytarzu. Lubił to miejsce, przebywało tu małe grono osób, okazjonalnie kilku uczniów przechadzało się do stołówki. Cisza i spokój. To, czego potrzebował. Lekko pocierał prawy nadgarstek przez rękaw koszulki, sprawiając sobie niemały ból. Niespecjalnie mu to przeszkadzało. A wręcz przeciwnie, nie miał nic przeciwko. W szkole musiał zaspokajać swoje potrzeby na inne sposoby. Zadawanie sobie bólu było mu tak niezbędne do życia, jak tlen czy woda. Nie umiał bez tego żyć.

Oprócz niego na korytarzu znajdowało się tylko kilka osób. Dlatego też, gdy tylko usłyszał czyjś donośny śmiech, automatycznie podniósł wzrok. W stronę stołówki podążało dwóch chłopaków. Jeden z nich zanosił się głośnym śmiechem, klepiąc po plecach przyjaciela, po czym objął go w pasie i przyciągnął bliżej siebie.

- Nikt nie opowiada lepszych żartów niż ty, Liam! – krzyknął, łapiąc oddech.

Harry poczuł, że w oczach zbierają mu się łzy i nie wytrzymując, podniósł się z ławki i udał prosto do łazienki.

Zatrzasnął za sobą drzwi i usiadł na podłodze. Uderzył lekko głową w ściankę kabiny, aby wyrzucić z głowy obraz ręki mulata, znajdującej się na talii Liama. Po chwili ponowił poprzednią czynność, z większą już siłą. Uderzył po raz kolejny, mocniej.

I kolejny.

I kolejny.

Tak długo, aż poczuł, że kręci mu się w głowie i zaraz zwymiotuje. Wtedy też, czując pulsujący ból z tyłu głowy, wyjął z kieszeni spodni portfel. Odnalazł w nim żyletkę zawiniętą w kawałek papieru.

Niewiele myśląc, podwinął rękaw, przycisnął ją do skóry i zdecydowanym ruchem wykonał głębokie cięcie. Jęknął z bólu, a jego oczy jeszcze bardziej zaszły łzami.

Teraz już zadowolony, wpatrywał się w ranę, do której zaczynała napływać krew.

Czując nieprzyjemny szum w głowie, wsparł palce po obu stronach rozcięcia i naciągnął skórę. Rana powiększyła się na szerokość i pojawiło się więcej krwi.

A pulsujący ból z tyłu czaszki nie ustawał. A wręcz przeciwnie – narastał wraz z upływem czasu.

Przez krótką chwilę miał ochotę przyssać się do swojego nadgarstka, by poczuć w ustach metaliczny smak krwi. Ale nim zdążył wprowadzić swoje pragnienie w czyn, usłyszał czyjeś kroki.

Wystraszony schował żyletkę i naciągnął rękaw, nie zważając na nadal sączącą się z rany krew. Wstał, słysząc czyjś przejęty głos.

- Wszystko w porządku?

Chwilę stał bez ruchu, opanowując zawroty głowy i zorientował się, że nadal cicho płacze. Ostatni raz niezdarnie pociągnął nosem, otarł łzy z policzków i otworzył drzwi.

Louis już od dłuższego czasu był zaintrygowany zachowaniem młodszego chłopaka. Zauważył, że każdą chwilę spędza w pojedynkę, a na jego twarzy nigdy nie gości nawet cień uśmiechu.

A tak się składało, że Tomlinson doskonale wiedział, jak to jest być samotnym.

Tamtego dnia przypatrywał się Harry’emu, gdy oboje siedzieli na korytarzu. Na marne próbował wyczytać cokolwiek z wyrazu jego twarzy. Ale gdy Styles ni stąd, ni z owąd zerwał się z ławki, Tommo, nie marnując ani chwili na zastanowienie, poszedł w jego ślady.

I słysząc płacz chłopaka w łazience, zawahał się, aczkolwiek postanowił sprawdzić, czy wszystko w porządku.

Teraz Harry uciekał zawstydzony wzrokiem na wszystkie możliwe strony.

- Um… tak, dziękuję. – wymruczał z nadzieją, że nie płakał aż tak głośno i nie wygląda jak siedem nieszczęść.

- Płakałeś? – spytał nieznajomy, na co Harry pokręcił głową. – Cóż, biorąc pod uwagę twoje podpuchnięte, zaczerwienione oczy i policzki oraz to, co słyszałem, mogę stwierdzić, że właśnie mnie okłamałeś.

- Przepraszam, ja… - wychrypiał.

- Nie to ja przepraszam. Nie powinienem tak…

- Powinieneś – przerwał mu stanowczo Harry, po czym nastąpiła niezręczna cisza.

- Jestem Louis.  Louis Tomlinson. – Chłopak wyciągnął rękę.

- Harry Styles. – Uścisnął dłoń nowego znajomego.

Nie wiedzieć dlaczego, oboje spuścili wzrok na swoje ręce złączone w uścisku. Z perspektywy czasu, mogłoby się zdawać, że było to przeznaczenie. Kto wie.

Z ust Harry’ego wydobył się zduszony, gardłowy jęk, natomiast Louis wyszeptał ciche boże.

Wpatrywali się w ciemnoczerwoną plamę na jasnej koszulce Stylesa.

I nim Harry się zorientował, Louis delikatnie podciągnął jego rękaw, ukazując wszystkie blizny, które znalazły się na nadgarstku Harry’ego przez ostatni rok. I wszystkie jeszcze niezagojone rany, od całkowicie świeżej, przez te kilkanaście z wczorajszego wieczora, do niektórych sprzed kilkunastu dni.

Lou przez moment zastanawiał się, jak Harry w ogóle potrafi poruszać prawą ręką. Istotnie, nie wyglądała ona najlepiej.

A sam Harry był zrozpaczony.

Ponieważ ktoś dowiedział się o jego słabości. A to było niedopuszczalne.

Ponieważ dopóki nikt nie wiedział, było dobrze. Unikał kłopotliwych sytuacji i pytań. A wystarczył jeden zły ruch, by świat Harry’ego począł się walić.

Więc dlaczego świat Harry’ego nadal był w kawałku?