Rozdział 1

A/N: Przed rozpoczęciem lektury zapraszam do zakładki ‘Wstęp’ :) Nie będę się rozpisywać, zapraszam do czytania i komentowania! x

muzyka

1.

Po raz kolejny tego wieczora przewrócił się na drugi bok. Czuł  wzbierającą się w nim rozpacz. Nie chciał płakać, obiecał sobie, że będzie twardy.  Że już nigdy więcej nie uroni łzy z tego powodu. Pociągnął nosem i mocniej wtulił twarz w poduszkę.

Piorun na moment rozświetlił pokój, lecz już po chwili na nowo zapanował mrok. Zatrząsł się i utkwił przerażony wzrok w ścianie.

Aż nazbyt często zdarzało mu się zbyt wiele myśleć. Aż nazbyt często przyłapywał się na cichym, nieświadomym popłakiwaniu.

W najmniej odpowiednich miejscach. W najmniej odpowiednich momentach.

Kiedy w pokoju znów rozbłysło światło, automatycznie zacisnął powieki. Przed oczami stanął mu obraz roześmianego Liama. I właśnie ten widok go przerósł.

Po raz kolejny złamał daną sobie obietnicę. Zacisnął powieki mocniej i już po chwili kilka łez wytoczyło drogę na jego policzkach.

Nim zdążył się zorientować, załkał cicho, jak zwykle mocząc poduszkę swymi słonymi łzami. Nie minęła chwila, a zaczął płakać głośniej. Nie musiał się obawiać, że ktoś go usłyszy. Był sam.  Zupełnie sam.

Cichy szloch stopniowo przeradzał się w  żałosne zawodzenie połączone z cichym pojękiwaniem. Sporadycznie dało się słyszeć imię chłopaka, który wywrócił jego życie do góry nogami. Płacz Harry’ego rozdzierał serce.

Każdego wieczora wyrzucał z siebie w ten sposób skumulowane przez cały dzień emocje. I każdego wieczora przysięgał sobie, że to już ostatni raz.

Na marne.

Bał się burzy. Przerażała go prawie w tak dużym stopniu, jak perspektywa zostania porzuconym.

Ale teraz był samotny. Stało się to, czego tak bardzo się obawiał.

A przecież Liam obiecał mu, że go nie zostawi.

-

Harry wiedział, że nie uda mu się zasnąć.

Wygramolił się z pościeli i udał w stronę łazienki. Zamknął za sobą drzwi z nadzieją, że nie przepuszczą dźwięku ulewy i uporczywie przecinających niebo błyskawic. W łazience nie było okien, więc nie obawiał się widoku piorunów.

Szybko zdjął z siebie ubranie i odkręciwszy ciepłą wodę, wszedł pod jej strumień.

Prysznic nie pomógł mu nawet w najmniejszym stopniu. Wyszedłszy z kabiny, dokładnie wytarł ciało ręcznikiem i ubrał świeżą bieliznę. Stanął przed lustrem, potrząsając głową, aby dokładnie ułożyć swoje loki.

Spojrzał na swoją twarz, na której było wymalowane cierpienie.

Harry wiedział, że nie uda mu się zasnąć.

Czuł, jak ponownie wzbierają się w nim emocje i po krótkiej chwili obraz zamazał mu się przed oczami. Przymknął oczy, pozwalając łzom swobodnie spływać po twarzy. Przysiadł na szafce obok umywalki i pociągnął nosem. Sięgnął po mały, metalowy przedmiot i spuścił wzrok na swój nadgarstek. Widniała na nim dość okazała kolekcja podłużnych blizn oraz kilka całkiem świeżych ran. Wierzchem dłoni otarł łzy z policzków i przycisnął żyletkę do skóry. Zamknął oczy i nadal mocno dociskając, powoli przesunął ją po ręce. Poczuł przeszywający, aczkolwiek całkiem przyjemny - w porównaniu z tym psychicznym - ból. Miał wrażenie, że przez nacięcie wolno wydostają się na zewnątrz wszystkie jego negatywne emocje. Faktem było, że pozytywnych chwilowo  w sobie nie posiadał. Niemalże z całej siły docisnął żyletkę do nadgarstka, przesuwając ją dalej.

Poczucie winy nigdy nie dawało mu spokoju. Sam twierdził, że zachowuje się jak obłąkany człowiek. Ale nie mógł nic poradzić na to, że było to jedyne wyjście, aby jakoś funkcjonować.

Ponieważ, jeśli znalazł sposób, aby poradzić sobie z własnymi problemami, to był on dobry, dopóki nie ranił innych.

A nie ranił, prawda?

-

Harry wiedział, że nie uda mu się zasnąć.

Dlatego po prostu leżał i wsłuchiwał się w dźwięki dochodzące zza okna.

Cały problem tkwił w tym, że Harry był rozdarty. I potrzebował kogoś, kto go naprawi.